Wie mij persoonlijk kent of al een poosje volgt op de socials of de praktijk bezoekt weet dat ik vorig jaar van de ene baarmoederoperatie in de andere rolde. Complicatie na complicatie. Met als uiteindelijke resultaat een hysterectomie en een pittig herstel, vol goede moed, dat wel. Er zijn geen onrustige of kwaadaardige processen gevonden. Zo dankbaar voor dat.
En net toen ik na flink wat maandjes rustig aan doen dacht: “ik ga weer lekker aan de slag” zeiden zowel mijn lichaam als mijn geest…”mooi nog maar even niets!” in de vorm van een verdenking op een longembolie,(was gelukkig niet zo) paniekaanvallen en emmers met tranen. Niemand had meer iets aan mij en ik heb vooral ook even helemaal niets meer aan mijzelf dan mijzelf.
Dus ik neem rust. Veel rust. Soms vecht ik er tegen, ik ben het rustig aan doen soms zo zat! En dan zoek ik mijn lievelingsplek in huis op, ga lekker naast mijn diffuser zitten met een passende olie erin en kom tot mijzelf. Schrijf in mijn journal. Mijmer. Ik heb ook goede professionele ondersteuning rondom mijn herstel en een clubje heel lieve mensen om mij heen. Feit is gewoon ook dat ik deze zomer 49 ben geworden, blijkbaar zo tegen mijn 50e ( echt he?!) en nu mijn kinderen groter worden en deels uitvliegen, is het tijd om dat wat nog graag ruimte wil en heeft gewacht, ruimte te geven.
Ruimte om andere mensen te helpen met homeopathie, is er momenteel niet. Ik kan er niet zijn als het nodig is en geen continuiteit bieden. Dat vind ik eigenlijk best heel stom, maar het is een poosje niet anders. Ik vertrouw erop dat het zijn weg zal vinden. Ik voel daarin ook een transformatie en een verlangen naar een andere vorm. Verbindend, diepere lagen, sisterhood. Zodra dit meer vorm krijgt, ben jij de eerste die het weet!
Maar eerst: Practice what you preach! Dus dat doe ik. Tot ik er weer ben; nieuw, heel en de volgende mooie versie van mijzelf.
Zie ik je daar?
